Kazimierz Sikora

Dr hab., ur. w 1959 roku w Krakowie–Bronowicach, w rodzinie robotniczej z chłopskimi korzeniami. Studia polonistyczne w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, w specjalności językoznawczej (uczeń prof. Bogusława Dunaja). Wieloletni przewodniczący Koła Naukowego Językoznawców Studentów UJ, pełnomocnik Dziekana Wydziału Filologicznego UJ ds. Studenckich Kół Naukowych. Od IV studiów (za zgodą Rektora UJ) pracował w zespołach naukowych badających problemy węzłowe: Język mówiony mieszkańców Krakowa i Nowej Huty, Miejska polszczyzna mówiona Krakowa oraz Gramatyka komunikacyjna języka polskiego. Po tym okresie w centrum jego zainteresowań naukowych znalazły się: dialektologia, semantyka wyrazów funkcyjnych, stylistyka, językowa etykieta i etnolingwistyka. Współpracował m.in. z pracownią nowego Atlasu gwar polskich, pod red. Karola Dejny; wiele lat prowadził wspólnie z prof. Józefem Kąsiem terenowe badania gwary orawskiej i samodzielne już badania gwar okolic Krakowa. Współautor nowatorskiego "Słownika współczesnego języka polskiego" (1996) i innych opracowań słownikowych. Doktorat (1997 r.) uzyskany na podstawie monografii góralskich partykuł w gwarze orawskiej, pod kierunkiem prof. B. Dunaja w 1997 r. Habilitacja na Wydziale Polonistyki UJ na podstawie dorobku naukowego i rozprawy „Grzeczność językowa wsi. Cz. I. System adresatywny” (2010 r.). Promotor i opiekun naukowy kilkorga doktorantów na WP UJ, skupiający wokół siebie zaangażowaną w promocję nauki i badania dialektologiczne młodzież akademicką (kilkadziesiąt obozów naukowych, agony retoryczne w Sejmie RP, gry uliczne, konkursy ortograficzne, projekt „Ucz się u mistrzów”, „Dyktando Krakowskie” i in.). Pomysłodawca realizowanego wspólnie ze studentami i władzami samorządowymi projektu „Wieńca Krakowskiego” (siedziba projektu w Szczurowej), służącego rozwojowi kultury regionalnej i budzenia lokalnej świadomości wśród młodego pokolenia mieszkańców wsi podkrakowskiej (np. Festiwale Godki Krakowskiej w Iwanowicach; wykłady w szkołach gminnych gimnazjalnych, badania słownictwa gwarowego, tekstów folkloru słownego dla dzieci, gawęd, oracji weselnych itp.).
Jest głęboko przekonany do idei budzenia świadomości kulturowej i lokalnej wiejskich elit, poczucia zakorzenienia i wartości godnych zachowania elementów chłopskiego etosu. W takim myśleniu o przyszłości wsi i roli młodej wiejskiej inteligencji – jak sądzi – nie pozostaje odosobniony, a patronować mu może profesor Stanisław Pigoń. Wyjście z Komborni w świat nie oznacza bycia człowiekiem znikąd.